सफर कोकणची

करूया सफर कोकणची
दापोलीच्या आंजर्ले गावाची
आंबे फणस कोकम काजूची
लज्जत अवीट गोडी चाखायची

बैलगाडीच्या खडखड आवाजाची
बैलांच्या खण खण घंटांची
मायेने  बैलांना हाकायची
देवळाच्या दारात पोचायची

भजन आरतीत गुंगून रमायची
फुलांच्या वासात ,
कापराच्या उजेडात
ऒढ  लावी देवदर्शनाची

सागराच्या लाटात डुंबायची
शंख शिंपले वेचायची
वाळूच्या किल्ल्यात गुंगायची
मजेत डुलत उंडारायची
गुदगुदी ढकलाढकली करायची

मस्त ही पोटपूजा करायची
कोकम सार आणि  काजूची उसळ
तिखट मिठाची मस्त ती चंगळ
आमरस पुरीचा मिठास बेत
फणसाच्या गरयावर   मारुया हात

मायेची महती

मायेची महती 

माया आईची मऊ साईची
फुल जाईची अति कोमल
माया पित्याची वारसा देण्याची
छाया घरट्याची निरंतर
माया भावाची पाठ राखायची
भाऊबीज घालायची प्रेमभावे
माया बहिणीची राखी बांधायची
प्रेम जपण्याची आनंद मानण्याची
माया आजीची खाऊ घालायची कौतक करायची नात नातवांची
माया आजोबांची गोष्टी सांगण्याची
धाडस शिकवायची आदर्श ठेवायची
माया आत्याची लाड करायची
सोहळे पुरवायची हौस भारी
माया मावशीची गुपित सांगण्याची
हितगुज कार्याची थट्टा मस्करीची
माया मामाची कामी  येण्याची
साद प्रेमाची पाखर घाली
माया मैत्रीची गुजगोष्टी करायची
अल्लद प्रेमाची साक्ष देई
माया सजणाची स्वप्ने रंगवायची
प्रेम उधळायची एकमेकांवरी
माया गुरुरायाची भक्ती शिकवायची
भेट घडवून द्यायची  परमेशाची

माझी आजी

माझी आजी 


आमची आजी फारच भोळी
उपवासाला खाते साजूक तूप केळी
देवाला देते नेवेद्याची लाच
सारखे नवस बोलण्याची
तिला आहे आच
आंबे केळी फणसाला
बदामाची जोड
नेवेद्याला करते सारखे गोड गोड
गोड धोड खाण्याचा देवाचा पहिला मान
नंतर सवाष्ण ब्राम्हणांचा सन्मान
घरातल्या माणसांचा शेवटचा नंबर
पण मी आहे खाष्ट सर्वांआधी हजर
माझा माझा वाटा प्रथम द्यायला लावते
मगच तिला मी खायला मोकळी सोडते
आटीव दुधाचा चहा व साजूक तुपाची खिचडी
इतक्या म्हातारपणी खुटखुटीत आहे कुडी
देव आणि आजीची लागली आहे रेस
शर्यत खेळत असताना लागेल मोठी ठेच
कोण पुढे जातो पैज लागली आमची
पण मानवावर सत्ता आहे ईश्वराची

सूर सावल्या -अरविंद गजेंद्रगडकर

अरविंद गजेंद्रगडकर यांनी आयुष्यातील सुंदर सफरीची गाथा सांगितली आहे. त्यांचे मित्र, गुरु, सहकारी व सहचर यांच्या गोड सफरीचे हे वर्णन वाचताना मन प्रसन्न आणि अवीट अश्या खुशीत दंग होऊन जाते. त्यांनी घेतलेला सूर सम्राटांचा व तालबहद्दुरांचा सहवासाचा आणि त्यासाठी घेतलेल्या परिश्रमांचा यथासांग इतिहास आपल्याला थक्क करून सोडतो. नशिबाचे योगायोग व ध्येय प्राप्तीसाठी घेतलेले कष्ट म्हणजे आयुष्याचा सुखसंवाद यशस्विता आणि यथार्त असते. जगातील सुंदर गोष्टींचा सुखद अनुभव ध्येय प्राप्तीचा आनंद व चिरकाल स्मरणात राहणारे, दिल खुश ठेवणारे सुरांचे सौंदर्य व सहवासात येणारांची मैत्री हे जीवन सुखमय करते. निसर्गातील व मानवातील सुंदर गोष्टींचा संगम आपल्या तनामनात गुंतवून आनंदात सुखात आयुष्य व्यतीत करण्याचा हा सुंदर मार्ग आहे. हा संदेश मानणारा हा महात्मा आहे. संगीत विद्या म्हणून शिकणे आणि आपल्या ज्ञानाचा फक्त चरितार्थ म्हणूनच उपयोग न करता लोकांना सुरांच्या संचाराचा मुक्त आनंद देऊन त्याचा अनुभव घेणे हि दातृत्वाची कल्पना खूप सुंदर आहे. कलेची महानता आणि व्यक्तीची श्रोत्यांना सुख आनंद मिळवून देण्याची दानत हि परमोच्च कोटीची ठेव आहे. 

 पुस्तक ठेवा